Toen mijn man en ik besloten dat ik zou stoppen met de pil werd er ook meteen een diep verlangen in mijn hart gepland. Het beeld van een gezin, wij samen als papa en mama, en, zoals we hoopten, in ieder geval twee kindjes om voor te zorgen, mee te spelen, de wereld te ontdekken en heel veel liefde. Ik zag het helemaal voor me. Een liefdevolle plek waar we als gezin zouden groeien en bloeien, waar alle seizoenen passeren en we het leven omarmde zoals het zou komen. Het avontuur van het leven aangaan, de obstakels samen overwinnen en weer verder gaan. Want natuurlijk dacht ik ook te weten wat er allemaal bij kwam kijken als je moeder wordt. De wind, de regen, de kou, de warmte, de zon, groene en bruine blaadjes, alles zou voorbij komen.
Een beeld wat er nu, twaalf jaar later, zo anders uit blijkt te zien en waar het verlangen niet weg is. Diepgeworteld en soms bijna ongrijpbaar. Want als een diep verlangen met zoveel obstakels gaat, waar haal je dan nog de kracht vandaan zul je denken. De boom die zich steeds vaster in de grond zet. En als ik daar zo over nadenk dan merk ik op dat het moeilijk is om uit te leggen. Woorden vinden voor zoveel worsteling, emoties, verwarring, radeloosheid. De regen en wind, het werden stormen. De zon, die echt wel heeft geschenen. Maar ook weer de wolken die de warmte weghaalde en vervolgens de regen van verdriet bij weer een miskraam die we los moesten laten.
Elke tak proberen te grijpen om je niet mee te laten slepen in de stroom, nog verder weg van dat diepe verlangen. Wanneer je zelf al eens zwanger bent geweest, een miskraam hebt doorgemaakt of een kindje hebt verloren, dan zul je begrijpen en voelen wat ik hier probeer te delen. Het complete en incomplete gevoel, wat mensen niet herkennen of kunnen zien aan ons en hoe dat zo bepalend kan zijn in je leven.
De boom die al deze weersomstandigheden heeft doorstaan en opgeslagen heeft in de wortels, staat er nog steeds en daarmee heeft het diepe verlangen een plek. Veilig onder de grond bij de kronkelende wortels. De wortels die er voor hebben gezorgd dat de boom stevig bleef staan en nu weer de blaadjes mag gaan loslaten. Het proces wat jaarlijks terugkomt, waar we vanzelfsprekendheid bij voelen is volgens mij een mooie spiegel van het diepe verlangen. Die vanzelfsprekendheid en het vertrouwen dat de natuur zorgt voor het terugkeren van de seizoenen.
Loslaten, naar binnen keren, nieuwe energie, groeien het is er en zal er altijd zijn. Het gevoel of de vorm kan veranderen, met elke ervaring die op ons pad komt, maar het vertrouwen is er dat wat er ook gebeurt, alles doorgaat en wij zelf beslissen hoe we daar mee om willen gaan. En dat geldt ook voor het diepe verlangen, dat zal altijd meebewegen.
