“Ik ga een bevalplan maken voor mijn miskraam,” besloot ik nu bijna 10 jaar geleden. Mijn partner en ik waren eerder die week in diepe shock teruggekomen van onze eerste termijn echo (toen nog bij 11 weken). “Het hartje van jullie baby klopt niet meer.” Woorden die we niet hadden zien aankomen en die ons volledig omver bliezen.
Toen ik thuiskwam merkte ik voor het eerst wat bloed op in mijn ondergoed. Het voelde heel symbolisch. “Onze baby heeft gewacht tot we hem hebben kunnen zien op de echo voordat hij ons verliet,” zeiden mijn partner en ik tegen elkaar. Dat het een jongetje zou zijn geweest, stond voor ons als een paal boven water.
Ik besloot de natuur verder haar werk te laten doen. In de 10 dagen die dit uiteindelijk zou duren, merkte ik hoe ik langzaam kon wennen aan het idee mijn baby te gaan verliezen. Alsof mijn hoofd en mijn lichaam gezamenlijk in een transitieproces zaten –nog wel met een baby in mijn buik maar niet langer in blijde verwachting.
Op internet zocht ik naar wat me te wachten stond als de miskraam eindelijk op gang zou komen maar daar was in die tijd nog maar weinig informatie te vinden. Na lang googelen vond ik een ervaringsverhaal dat uiteindelijk erg op dat van mezelf zou lijken: een lange nacht met weeën en uiteindelijk de ‘bevalling’. Heel anders dan die plotselinge bloedbaden waar vrouwen op tv onaangenaam door verrast worden.
Het enige andere houvast dat ik had was een boek dat ik recent ontdekt had: Wild Feminine van Tami Lynn Kent. Het was – en blijft – het meest lifechanging boek dat ik ooit gelezen had. Tami Lynn omschrijft wat ik diep van binnen al langere tijd voelde – dat we als vrouwen massaal uit balans zijn – en hoe we juist in het contact met de baarmoeder die balans weer terug kunnen vinden.
Ik herinnerde me dat Tami Lynn in haar inleiding schreef dat de inspiratie voor dit boek kwam tijdens haar miskraam. Een miskraam die haar – juist omdat ze zich kon openstellen voor de diepe rouw die er opkwam – uitnodigde om nog veel dieper in zichzelf te kijken naar wat ze aan pijn en verdriet met zich meedroeg. “Op de bodem van die diepe put van pijn,” schrijft Tami, “vond ik de kracht van de baarmoeder.”
Het gaf me een diep gevoel van hoop. Blijkbaar is een miskraam niet per se iets dat je als slachtoffer hoeft te ondergaan, maar is het mogelijk om een miskraam met volle aandacht te beleven en om in de diepte van het pijn en het verlies dichter bij je kern te komen. En nu ik wist dat dit mogelijk was, wilde ik dit zelf ook ervaren.
Zoekend naar richting stelde ik daarom een bevalplan op – de meest concrete stap die ik me kon bedenken om met volle aandacht bij mijn miskraam te zijn. Uiteraard bleken de dingen die ik bedacht had op het moment suprême totaal niet gepast (ik wilde absoluut NIET in de armen van mijn partner liggen met muziek en kaarsjes om me heen).
In plaats daarvan gebeurde er iets veel groters. Terwijl ik midden in de nacht in mijn eentje op de grond van de badkamervloer lag, kon ik niets anders doen dan mijn lichaam in de regie te laten zijn. Het was rauw en bloederig en aards en pijnlijk. En in het omarmen van die ervaring, maakte ik verbinding met de diepe, dierlijke wijsheid van mijn lichaam die me tot de dag van vandaag bijstaat bij alles wat ik doe.
Dat is wat ik jou ook gun als jij weet dat je je kindje zal gaan verliezen. Ik gun jou dat diepe gevoel van hoop dat dit een krachtig proces voor jou in werking kan gaan zetten. Het is ontzettend pijnlijk en verdrietig, dat zeker. Maar als je jezelf kunt toestaan om dat helemaal te doorvoelen, als je je kunt openen voor het diepe donker dat voor je ligt, dan kan ook jij een stuk van jezelf terugvinden waarvan je niet eens wist dat je het verloren was.
