‘Wat je niet kunt zien is er niet.’ Een uitspraak die voor velen niet onbekend zal kinken. Soms is het een eigen ontwikkelt mechanisme uit schaamte of angst bijvoorbeeld. En soms is het letterlijk wat het is omdat we ervoor kiezen om iets niet te laten zien of te delen met iemand anders. En met dat gegeven moet ik denken aan een van mijn prille zwangerschappen die eindigde in een miskraam.
Het was zo’n euforisch momentje. Deze keer had ik de zwangerschapstest gedaan zonder te vertellen aan mijn man dat ik het vermoeden had dat ik zwanger was. En toen de test ook nog positief bleek te zijn, had ik er nog meer plezier in om hem te kunnen verrassen. Ik had me erop verheugd om hem te kunnen verblijden met dit geweldige nieuws. Ik schreef een kaart en pakte het doosje van de test met inpakpapier in.
In mijn gedachten was ik al aan het fantaseren over dit wondertje. Het babytje wat in mij groeide kreeg een bestaan in mijn lichaam. Niemand die iets kon zien, alleen ik wist het, voelde het. Ik rekende uit wanneer de uitgerekende datum ongeveer zou zijn en daarmee bedacht ik ook wanneer ik ongeveer met verlof zou gaan. Zo aanwezig voelde dit prille wonder in mij. Onzichtbaar, zelfs mijn man wist nog van niets.
Tot dat ene moment dat ik met klamme handjes hem de kaart met het ingepakte doosje gaf. Het was zo leuk om hem te kunnen verrassen ik zweefde van geluk! En nadat hij de kaart had gelezen en het doosje in handen had, zweefde we samen, alsof we met confettieknallers de lucht in werden geschoten. Het wondertje in mij was onzichtbaar maar ook zo aanwezig! Nu deelde we samen het prille geluk.
Helaas was dat maar van korte duur. Een paar dagen later voelde ik steken in mijn buik en verloor ik bloed. Alle confetti dwarrelde neer in het water en stroomde weg.. Onze droom, het geluk wat we voelde, ineens spatte de onzichtbare, maar al zo aanwezige, droom uitelkaar. Het aanwezige wondertje voor ons tweeën was niet gekomen om zichtbaar te worden. Wat deed dit ontzettend veel pijn en verdriet. We moesten weer afscheid nemen van het onzichtbare, aanwezige, korte leventje dat bij ons was.
We koesteren de momentjes van euforie, weer een wondertje dat naar ons onderweg was. Daarna kwamen de twijfels gaan we deze gebeurtenis delen met onze ouders en dierbaren? Het was nog maar zo pril, onzichtbaar. We hadden nog niet eens een echo gehad. Maar mag het verdriet dan wel zichtbaar en aanwezig zijn? Ik was verdoofd, in niets wist ik wat goed voelde. Nu zou ik mezelf adviseren om te doen wat goed voelt, en vooral jezelf en het wonder de erkenning te geven van het korte onzichtbare en aanwezige bestaan. Alles mag er zijn, het onzichtbare mag aanwezig zijn, omarm het.
Want het onzichtbare is altijd aanwezig!
Liefs,
Ilse
