Toen mijn partner en ik op zoek waren naar een ‘werktitel’ voor onze baby, herinnerde ik me een verhaal dat een vriendin van me die in het bestuur van een internationale studentenvereniging zat me eens vertelde – over de namen die Aziatische uitwisselingsstudenten aannamen als ze in Europa waren. De meisjes kozen vaak voor strippernamen, zoals Bambi of Candy, terwijl de jongens graag grepen naar goden uit de Griekse mythologie.
Ik vond dat heerlijk over de top en grappend besloten mijn partner en ik dat onze baby voorlopig door het leven zou gaan als Poseidon: de oude Griekse god die met zijn drietand de zee en aardbevingen beheerst. Het was een grap die zich uiteindelijk tegen ons zou keren toen ik onze baby rond de 12 weken verloor, want als partner tegen je zegt dat ‘we Poseidon altijd met ons mee zullen dragen,’ dan krijgt de absurditeit de overhand.
Op zoek naar rouwrituelen
In de aanloop naar het verlies, merkte ik dat veel aandacht aan het rouwproces wilde geven (eerder schreef ik daar DEZE blog over). Onderdeel daarvan was het uitvoeren van één of meerdere rituelen, maar waar ik moest beginnen wist ik niet precies. Ik ben niet religieus opgevoed en ik zette pas net mijn eerste stappen op het meer spirituele pad.
Ik besloot onze baby te proberen op te vangen zodat ik hem (voor ons was het zonder twijfel een jongetje) later zou kunnen begraven in onze tuin. In de dagen dat ik wachtte tot het bloeden zou beginnen liep ik rond in de stad op zoek naar iets symbolisch om mee te begraven. Ik vond uiteindelijk twee zakjes kristallen die ik de dagen erop met me mee zou dragen. Eén kon ik dan begraven zodat mijn baby niet alleen de grond in hoefde te gaan en de ander kon ik bij me houden als tastbaar aandenken aan wat ooit was.
Op de plek waar we Poseidon (nee, het blijft te absurd) onze baby later begroeven, plantten we een mooie vlinderstruik die me nog elke dag begroet als ik door het raam naar buiten kijk. Toen we een jaar later trouwden maakten we daar ook een paar close-up foto’s van onze handen met ringen – met de mooie paarse bloemen van de struik op de achtergrond.
Hoe mijn partner dat deed
Dat mannen ook behoefte hebben aan een ritueel aandenken merkte ik toen ik later die maand probeerde in te loggen op ons wifi-netwerk. Van Tele28394 was onze netwerknaam ineens veranderd in Poseidon-2G. Het was veel te confronterend EN het ontroerde me diep – deze manier waarop mijn partner uiting gaf aan zijn verdriet.
Inmiddels zijn we 10 jaar en drie gezonde kinderen verder en reizen we momenteel met zijn vijven in een camper door Noord-Amerika. En het had me niet moeten verbazen dat mijn partner onze satellietverbinding de naam ‘PoseidonOnTour’ gaf. Hij had het immers gezegd. We zullen Poseidon altijd met ons meedragen.
